แต่ละวันๆ ผ่านไปกับการใช้ชีวิตในออฟฟิสมากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิต..ใช้เวลาแลกเงิน..
ใช้เงินซื้อความสะดวกสบาย ใช้จ่ายสิ่งของจำเป็น ที่สังคมลงความเห็นกันว่า...
ต้องมีให้เหมาะสมฐานะ ต้องใช้จ่ายให้เป็นหน้าเป็นตา ต้องพกพา Brand name เข้าสังคม ปั้นหน้า ดัดกริยา ไม่ให้ใครว่าได้...
ส่วนหนึ่งของมนุษย์เงินเดิน ที่ต้องใช้ความอดทน ความฝันในการปั่นงาน ทั้งวัน เพื่อเจียดเงินที่เหลือ ซื้อความลำบากใส่ตัว...
คนกลุ่มนี้ คือบรรดาเราๆ ท่านๆ ที่ สุดสัปดาห์ อยู่ติดเมือง นั่งรถไฟฟ้า ใส่เสื้อผ้าหรูๆ อยู่ในเมืองกันไม่ได้..
เพราะความรู้สึกภายใน มันเรียกร้องให้ออกไปสู่โลกกว้าง...
จึงต้องค้นหา จึงต้องเดินทาง นั่งรถหลังขดหลังแข็ง...ออกต่างจังหวัด
อัดกันอยู่ท้ายรถกะบะ ตากแดดร้อน หลังคอนไว้ด้วยเป้หนักๆ จุดหมายไม่ใช่เพื่อได้พัก แต่เพื่อได้ไปต่อ
รอสุดเส้นทาง พาหนะจะพาไปได้...คือจุดเริ่มต้นการเดินเท้า ปีนป่าย เพื่อจะไปให้ไกลขึ้น
ได้ยืนบนก้อนหินริมผา รับลมเย็นๆ ก็เป็นสุขใจ
ฟูจิ ซูชิ ซิสเลอร์ KFC ราเม็งดีๆ ไม่ใช่อาหารที่ต้องการในมื้อนี้...เพียงแค่มี ข้าวสวยร้อนๆ จากหม้อสนาม..นั้งล้อมวงกับเพื่อนร่วมทาง..ซึ่งไม่อยากจำว่าเป็นไครทำงานอะไร ตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โตแค่ไหน แค่เพื่อนร่วมทาง นั่งบนขอนไม้ ต้นหญ้า หรือจะกราวชี๊ตที่ขนาดผืนเพียงนิดจนนั่งกันไม่พอ..แค่นี้ก็อบอุ่นในหัวใจ...
เสียงเพลงที่เคยเพราะ ละครที่กำลังฮิต..เวลานี้ไม่มีสิทธิ์จะกวนใจ...ค่ำคืนไร้แสงสี..มีเพียงแสงริบหรี่จากกองไฟที่ปะทุวับแวมเป็นบางคราว... ขับกล่อมด้วยจักกะจั่นเรไร สลับไปกับหยาดน้ำ้ค้างร่วงจากใบไม้ ยจามต้องสายลมหนาว
ชุดนอนตัวโปรด....เตียงนุ่มๆ ผ้านวมหนาๆ ก็ขอลากันก่อนชั่วคราวคืนนี้เราขอหมักหมมอยู่ในชุดที่เดินป่ามาทั้งวัน...ชื่นไอน้ำกับกลิ่นเหงื่อ.. เจอด้วยกลิ่นควันไฟ... คืนนี้คงหลังสนิท
พรุ่งนี้ทางจะชันมาก หรือจะลำบากอีกแค่ไหน ไม่อาทร...
ฟ้าอาจไม่เปิด วิวสวยๆ อาจจะไม่ได้เห็น ดอกไม้อาจไม่บาน...อาหารอาจไม่อร่อย สิ่งที่คอยอยู่มีความเป็นไปได้แค่ความลำบากทางกาย...แต่ไม่ได้เสียใจเพราะการคาดหวัง มีแต่ความมุ่งหวังจะเดินหน้า เสาะหาความลำบากต่อไป...เพียงเพราะทุกครั้งที่ออกเดินไป มีความประทับใจ ความรู้สึกดีๆ และหลายๆ อย่างที่ได้เรียนรู้ มากกว่าอยู่สบายๆ อยู่ในเมือง....
Phoenix(13/3/2012)
รู้แล้วว่า พี่เปี่ยมเหมาะกับการทำสวนมาก
แม่ครัวคืนนี้
ไหอุุ เพื่อเชา
สร้างภาพ...
